پس از جنگ افیون در سال ۱۸۴۰ ، چین به یک جامعه نیمه فئودالی و نیمه استعماری‌ تبدیل شد.

انقلاب سال ۱۹۱۱ حاکمیت سلسله کینگ را پایان بخشید ، اما اکثریت وسیع عامه مردم چین تا زمان پایه گذاری چین جدید در آشفتگی عمیق به سر می بردند و طب سوزنی و موکساباسیون نیز در این بحبوحه لگد مال شد.

ورود طب غربی به چین باید نقطه عطف و تغییری مثبت را رقم می زد ، اما استعمارگران از آن به عنوان ابزاری برای خشونت و ستیز گرایی استفاده کردند. آنها اینگونه ادعا می کردند که :

“طب غربی طلیعه ای از مسیحیت است و مسیحیت پیام رسانی است که فروش کالاها را تبلیغ می کند”.

آنها با چنین هدفی طب سنتی چین را تقبیح کردند و حتی طب سوزنی و موکساباسیون را به عنوان یک شکنجه پزشکی بدنام کردند و سوزن طب سوزنی را یک سوزن مرگبار بار توصیف کردند.

از سال ۱۹۱۴ ، حکومت مرتجع چین به صورت پیوسته برای ممنوع اعلام شدن طب سنتی تلاش کرد و یکسری از اقدامات را برای محدود کردن طب سنتی اتخاذ کرد که این امر منجر به افول طب سنتی چین (شامل طب سوزنی و موکساباسیون) شد.

به دلیل نیاز مبرم مردم چین به مراقبت پزشکی ، طب سوزنی و موکساباسیون شانس اشاعه در بین مردم چین را پیدا کردند. بسیاری از متخصصان طب سوزنی تلاش های بی وقفه ای را در راستای حفظ و توسعه این میراث پزشکی گرانبها به ثمر رساندند.

نمونه ای از تلاش ها شامل موارد زیر می شود :

تأسیس انجمن های طب سوزنی ، نشر کتب و مجلات در رابطه با طب سوزنی و شروع دوره های انطباقی برای تدریس طب سوزنی.

در بین این متخصصان ، چنگ دان آن ( Cheng Dan’an ) کمک شایانی در این حوزه کرد.

فزون بر ویراث داری از طب سوزنی و موکساباسیون سنتی ، در این دوره متخصصان طب سوزنی تلاش هایی را برای توضیح نظریه طب سوزنی و موکساباسیون با استفاده از علوم مدرن و فناوری نیز انجام دادند.

در سال ۱۸۹۹ ، لیو زونگ هنگ ( Liu Zhongheng ) کتابی به نام “به تصویر کشیدن شکل برنزی با استفاده از طب سنتی چین و طب غربی” ( Illustration of the Bronze Figure with Chinese and Westem Medicine ) را کتابت کرد و بدین طریق زمینه را برای مطالعه طب سوزنی از طریق ترکیبی از طب سنتی چین و طب غربی در تاریخ طب سوزنی فراهم کرد.

در سال ۱۹۳۴ ، ” تکنیک و اصول الکتروآکوپانکچر ” (The Technique and Principles of Electroacupuncture) و “مطالعه الکتروآکوپانکچر ” (Study of Electro-acupuncture) به نویسندگی تانگ شی چنگ ( Tang Shicheng ) و دیگر افراد ، استفاده از الکتروآکوپانکچر را در چین را آغاز کردند.

در این دوره ، طب سوزنی و موکساباسیون حیات تازه خود را در بستری انقلابی به رهبری حزب کمونیست چین پیدا کردند.

در اکتبر ۱۹۴۴ ، پس از اینکه رئیس در رابطه با “جبهه متحد کارهای فرهنگی” در نشست دانش ورزان فرهنگی و آموزشی در ناحیه مرزی شانگزی-گانسو-نینگسیا سخنرانی کرد بسیاری از طبیبان زبده در طب غربی شروع به یادگیری و انجام کارهای تحقیقاتی بر روی طب سوزنی و موکساباسیون و اشاعه استفاده از این دو روش در ناحیه پایگاه ارتش کردند.

در آوریل ۱۹۴۵ ، یک  کلینیک طب سوزنی در “بیمارستان صلح بین المللی” به نام دکتر نورمن بتون در “یان آن” آغاز به کار کرد.

این نخستین باری بود که طب سوزنی و موکساباسیون وارد یک بیمارستان جامع شدند.

در سال ۱۹۴۷ ، دپارتمان بهداشت و سلامت ستاد ناحیه نظامی جینان ” طب سوزنی و موکساباسیون عملی” ( Practical Acupuncture and Moxibustion ) را تألیف و منتشر کرد.

در سال ۱۹۴۸، یک دوره آموزش طب سوزنی تحت حمایت آموزشگاه بهداشت و سلامت وابسته به دفترخانه بهداشت و سلامت حکومت خلق چین شمالی برگزار شد.

تمام این تلاش ها باعث افزایش درک پزشکان طب غربی نسبت به طب سوزنی و موکساباسیون شدند.