در قرن هفتم ، طب سوزنی و موکساباسیون اکنون به شاخه ویژه ای از طب تبدیل شده بودند و افراد متخصص در این زمینه ، به شکلی رسمی به عنوان متخصصان طب سوزنی و موکساباسیون شناخته می شدند.

در سلسله تانگ ، دفترخانه پزشکی امپراطوری که مسئولیت آموزش های پزشکی را بر عهده داشت به چهار بخش مربوط به تخصص های پزشکی و یک بخش مربوط به دارو شناسی تقسیم شد.

بخش مربوط به طب سوزنی نیز یکی از این بخش ها محسوب می شد که در آن یک استاد طب سوزنی ،یک استادیار ، ده آموزگار ، بیست تکنسین و بیست دانشجو مشغول فعالیت بودند.

استاد طب سوزنی ، مسئولیت تدریس مریدین ها – کلترال ها ، نقاط طب سوزنی ، تشخیص نبض و روش های منیپولیشن در طب سوزنی به دانشجویان را بر عهده داشت.

در پنج سلسله (۹۶۰-۹۰۷) ، سلسله لیائو (۱۱۲۵-۹۱۶) , سلسله سانگ (۱۲۷۹-۹۶۰) ، سلسله جین (۱۲۳۴-۱۱۱۵) و سلسله یوآن (۱۳۶۸-۱۲۰۶) ، استفاده گسترده از تکنیک چاپ تا حد چشمگیری باعث ارتقاء ثبت متون پزشکی و تسریع فرآیند توزیع ، نشر و رشد طب چین و دارو شناسی شد.

متخصص مشهور طب سوزنی ” وانگ وی” ( Wang Weiyi ) تحت حمایت حکومت سانگ شمالی به ویراستاری و اصلاح مکان های نقاط طب سوزنی و مریدین های مرتبط با آنها پرداخت و مکملی برای موارد استفاده نقاط طب سوزنی ایجاد کرد.

وی در سال ۱۰۲۶ ، کتاب ” Illustrated Manual on the Points for Acupuncture and Moxibustion on a New Bronze Figure ” را نوشت. این کتاب به صورت قالبی چاپ شد و به وسیله حکومت انتشار پیدا کرد.

در سال ۱۰۲۷ ، دو شکل برنزی که وانگ وی آنها را طراحی کرده بود ساخته شدند. در این اشکال برنزی ، اعضای داخلی در داخل قرار داده شدند و مریدین ها و نقاط به منظور بررسی و آموزش بصری بر روی سطح این اشکال حک و کنده کاری شدند.

این دستاوردها و اقدامات باعث شدند تا دانش تئوری مریدین ها و نقاط طب سوزنی بیش از پیش یکدست شوند.

متخصص مشهور طب سوزنی “وانگ زیزانگ” ( Wang Zhizhong ) از سلسله سانگ جنوبی ، کتاب ” قانون خاستگاه طب سوزنی و موکساباسیون ” ( Canon on the Origin of Acupuncmre and Moxibustion ) را نوشت.

وی در این کتاب بر روی استفاده از تجارب عملی تاکید کرد ، مانند تجارب عامه مردم و بدین ترتیب تاثیر بارزی بر روی نسل های بعدی بر جای گذاشت. ‌

دکتر مشهور ” هوا شو” ( Hua Shou ) از سلسله یوآن به انجام پژوهش متنی بر روی مسیرهای مریدین ها و کلترال ها و همچنین رابطه آنها با نقاط طب سوزنی ممارست ورزید.

وی در سال ۱۳۴۱، کتاب “شرحی بر چهارده مریدین” ( Exposition of the Fourteen Meridians ) را نوشت. این کتاب نیز بیش از پیش باعث رشد و توسعه نظریه مریدین ها و نقاط طب سوزنی شد‌.

در این دوره ، طبیبان مشهور زیادی وجود داشتند که در استفاده از طب سوزنی و موکساباسیون ماهر بودند. بعضی از آنها بر روی نظریه و تکنیک یک جنبه خاص تاکید می کردند. از این رو ، شاخه های مختلف طب سوزنی و موکساباسیون شکل گرفتند.

به عنوان مثال ، نشر کتابهای زیر حاکی از رشد عمیق طب سوزنی و موکساباسیون و تقسیم شدن این دو روش به شاخه های مختلف کلینیکی بودند.

” قانون طب سوزنی و موکساباسیون برای امراض‌ بچه ها ” (این کتاب گم شده است)

( Canon of Acupunctrue and Moxibustion for Children ‘s Diseases  ) 

“روش های موکساباسیون برای موارد اضطراری

” ( Moxibustion Methods for Emergencies ) 

” راز استفاده از موکساباسیون برای درمان آبسه و زخم و غیره “

(  The Secret of Moxibustion for Abscess and Ulcer and soon)

زی هونگ ( Xi Hong ) از سلسله “سانگ جنوبی ابتدایی” که از  یک خانواده مشهور متخصص در طب سوزنی متولد شده بود تاکید ویژه‌ای بر روی تکنیک منیپولیشن طب سوزنی داشت.

طبیب هم دوره زی هونگ نیز کتابی به نام ” تجارب پزشکی Bian Que ” ( Bian Que’s Medical Experiences ) نوشت. وی در این کتاب به تحسین فراوان تکنیک موکساباسیون سوزاننده پرداخت و حتی برای مواقع استفاده از تکنیک موکساباسیون سوزاننده یک بی حسی عمومی را ارائه داد تا بیمار به درد دچار نشود.

همزمان یانگ جی ( Yang Jie ) و زانگ جی ( Zhang Ji ) نیز مشاهداتی را بر روی کالبد شکافی های بدن انسان انجام دادند و خواهان انتخاب نقاط طب سوزنی در صورت داشتن معلومات و دانش آناتومیک شدند.

“هه رویو” ( He Ruoyu ) و “دوو هانکین” ( Dou Hanqin ) از سلسله “جین” و “یوآن” پیشنهاد کردند که نقاط طب سوزنی باید با توجه به ziwuliuzhu (تایمی دو ساعتی در چین بر مبنای ساقه های آسمانی و شاخه های زمینی) انتخاب شوند.

در سلسله مینگ (۱۶۴۴-۱۳۶۸) ، رشد طب سوزنی و موکساباسیون به حدی رسید که بسیاری از مشکلات و بیماری ها به شکلی عمیق تر و گسترده تر مورد بررسی قرار گرفتند. در این دوره ، طبیبان مشهور بسیاری وجود داشتند که در این دو زمینه متخصص بودند.

چن هوی ( Chen Hui ) از اوایل دوره سلسله مینگ ، لینگ یون ( Ling Yun ) از اواسط دوره سلسله مینگ و یانگ جیزو ( Yang Jizhou ) از اواخر سلسله مینگ همگی در سرتاسر سرزمین پهناور چین شهرت داشتند و تاثیر قابل توجهی بر روی رشد و توسعه طب سوزنی و موکساباسیون از خود به جای گذاشتند.

از دوره نظام و حکومت سلسله کینگ در سال ۱۶۴۴ تا جنگ افیون در سال ۱۸۴۰ ، طبیبان ، داروهای گیاهی را بر طب سوزنی ارجح می دانستند از این رو طب سوزنی به تدریج به سمت افول حرکت کرد.

در قرن هجدهم ، وو کیان و همکارانش کتاب ” آینه طلایی طب به ترتیب امپراطوری” ( Golden Mirror of Medicine by the imperial order ) را تألیف کردند.

در این کتاب ، فصل “واجبات طب سوزنی و موکساباسیون به شکل منظوم” ( Essentials of Acupuncture and Moxibustion in Verse  ) شکل عملی شعر قافیه دار را با اشکال و تصاویر ترکیب کرد.

لی زو چوآن ( Li Xuechuan ) ، “خاستگاه طب سوزنی و موکساباسیون ” (۱۸۱۷) , ( The Source of Acupuncture and Moxibustion ) را تألیف کرد.

در این کتاب ، بر روی منتخبی از نقاط طب سوزنی با توجه به تفکیک سندرم ها تاکید شد و داروهای گیاهی و طب سوزنی به یک میزان مورد توجه قرار گرفتند و ۳۶۱ نقطه قرار گرفته بر روی چهارده مریدین به شکلی اصولی فهرست شدند.

علاوه بر کتاب ها ، انتشارات زیادی نیز مشغول به فعالیت بودند اما هیچ یک از آنها تاثیرگذار و پرنفوذ محسوب نمی شدند‌.

در سال ۱۸۲۲ ، مقامات سلسله کینگ طی حکمی “بخش طب سوزنی و موکساباسیون کالج پزشکی امپراطوری” را برای همیشه ملغی اعلام کردند زیرا معتقد بودند که استفاده از طب سوزنی و موکساباسیون بر روی امپراطور مناسب نیست.